Saturday, April 23, 2011

රජයේ පාසල් වහනවාද වැසී යනවාද? රජයේ පාසල් වහනවාද වැසී යනවාද?

මෑත භාගයේදී මාධ්‍ය කරලියේත්, දේශපාලන කරලියේත් විවාදිත මාතෘකාවක්‌ වූයේ ශ්‍රී ලංකාවේ රජයේ පාසල් වාර්ෂිකව වැසීයැමේ ප්‍රවණතාව සම්බන්ධවයි. විද්යුත් හා මුද්‍රිත මාධ්‍ය මඟින් මහත් ආන්දෝලනාත්මක ප්‍රවෘත්ති කීපයක්‌ මේ සම්බන්ධයෙන් පළවිය. නමුත් මෙම ප්‍රවෘත්ති හා අනෙකුත් සංවාදයන් සම්බන්ධව විශ්ලේෂණාත්මක දත්ත හා තොරතුරු පාදක වී ඇති බවක්‌ දැකීම උගහටය. බොහෝවිට වාර්ෂිකව රජයේ මුළු පාසල් සංඛ්‍යාවේ අඩුවීම පමණක්‌ හුවා දක්‌වමින් මෙම සංවාදයන් ගොඩනැඟීම බුද්ධිමය විචාරයකට ප්‍රමාණවත් නොවේ. මෙම ප්‍රස්‌තුතය හා සම්බන්ධිත සමාජ, දේශපාලන, ආර්ථික හා අධ්‍යාපනික සාධකයන් විමසා බලා බුද්ධිමය මතවාදයකට සමාජයකට ඉදිරිපත් කළ යුතුය. එබැවින් මෙම තේමාව සම්බන්ධයෙන් වඩාත් මධ්‍යස්‌ථ හා විශ්ලේෂණාත්මක විග්‍රහයක්‌ කිරීම මෙම ලිපියේ මුඛ්‍ය අරමුණයි.

ශ්‍රී ලංකාවේ පාසල් පද්ධතිය ගත්කල, රජයේ පාසල් ස්‌ථාපිත කිරීම සම්බන්ධයෙන් පැහැදිලි ජාතික ප්‍රතිපත්තියක්‌ අතීතයේ පැවති බවට සාක්‍ෂි සොයා ගැනීම තරමක්‌ අසීරුය. විශේෂයෙන් ඉතිහාසයේ දී පැවති ජාතික අවශ්‍යතාව වූයේ අධ්‍යාපන ප්‍රවේශ සම අවස්‌ථා ඇති කරලීමය. එහිලා විවිධ පුද්ගලයන්, දානපතියන්, ආගමික නායකයන්, ප්‍රභූවරුන් තම තමන්ගේ ප්‍රදේශවල සමාජ ඉල්ලුම අනුව හෝ තමන්ගේ පෞද්ගලික අභිලාෂයන් හා අරමුණු අනුව හෝ පාසල් ආරම්භ කිරීමට අවශ්‍ය මූලික පහසුකම් සපයා දුනි. එසේ වුවද 1961 දී අංක 08 දරන පනත හරහා සියලු පාසල් රජයට පවරා ගැනීමෙන් පසුව මෙම පාසල්වලට අවශ්‍ය මානව, භෞතික, යටිතල පහසුකම් හා මූල්‍ය සම්පත් සැපයීම සම්බන්ධයෙන් වගකීම සෘජුවම රජය මත පැවරුණි.

වර්තමාන පාසල් සංවිධාන ව්‍යqහය ගත්කල තරමක්‌ සංකීර්ණ බවක්‌ ගෙන ඇත. විශේෂයෙන් ශ්‍රී ලංකාවේ පාසල් පද්ධතිය, 1Aඊ වර්ගය, 1C වර්ගය, 2 වර්ගය, හා 3 වර්ගය වශයෙන් කොටස්‌ හතරකට බෙදී ඇත. මීට අමතරව විවිධ රජයන් යටතේ විවිධ නම් වලින් (උදා ( ප්‍රාදේශීය ලේකම් කොට්‌ඨාස මට්‌ටමින් සංවර්ධනය කෙරෙන පාසල්, නවෝද්‍යා පාසල්, ඉසුරු පාසල්, නාගරික ප්‍රදේශවල සංවර්ධනය කිරීමට තෝරාගත් පාසල්, ජාතික පාසල්) පාසල් වර්ග කිරීම හරහා සමස්‌ත පාසල් පද්ධතිය වර්ගීකරණය සම්බන්ධයෙන් දැඩි ව්‍යාකූල බවකට ලක්‌ වී ඇත. මේ හරහා සම්පත් බෙදීයැමේ විෂමතාවකට ලක්‌වී ඇති බැව් සංඛ්‍යාලේඛන ඇසුරින් මොනවට පැහැදිලිය.

පසුගිය වසර කිහිපය තුළ රජයේ පාසල් වල ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යා ව්‍යාප්තිය ගත්කල දැඩි පරතරයක්‌ දැකිය හැකිය. විශේෂයෙන් රජයේ පාසල් ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යා අනුව දත්ත විග්‍රහ කර බැලමේදී පෙන්නුම් කරන තත්ත්වය පිළිබඳ වහා අවධානය යොමුකළ යුතුවේ.

මෙහිදි පාසල් සංඛ්‍යාව ක්‍රමිකව වැඩි වන ප්‍රවණතාවක්‌ පෙන්නුම් කරයි. 2002 වර්ෂයේ 1,360 ක්‌ වූ එම සංඛ්‍යාව 2009 වන විට 1,512 ක්‌ දක්‌වා වැඩි වී ඇත. එසේම 51-500 දක්‌වා සිසුන් සංඛ්‍යාවක්‌ සිටින පාසල් සංඛ්‍යාව 6,061 (2002) සිට 5,675 ක්‌ (2009) දක්‌වා අඩු වී ඇත. ඒ අතරම 2,001 ට වැඩි සිසුන් සංඛ්‍යාවක්‌ සිටින පාසල් සංඛ්‍යාව 262 (2002) සිට 303 ක්‌ (2009) දක්‌වා වර්ධනය වී ඇත. මෙම තත්ත්වය හරහා වර්තමාන ග්‍රාමීය පාසල්වල අර්බුදකාරී තත්ත්වයක්‌ පෙන්නුම් කරයි. තවදුරටත් බලන කල සිසුන් 51-500 දක්‌වා සිසුන් සිටින පාසල් සංඛ්‍යාව අඩුවීමත්, විශාල පාසල් සංඛ්‍යාව වැඩිවීමත් යන තත්ත්වය මත සමස්‌ත ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යාවේ විසිරීම විමසා බැලීම වැදගත්ය.

මේ අනුව බලන කල 1Aඊ වර්ගයේ පාසල්වල ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යාවන් වාර්ෂිකව වැඩිවන ප්‍රවණතාවක්‌ දැකිය හැකිය. ඒ තත්ත්වය හරහා මෙම පාසල්වල පොදුවේ ගත්කල පාසලක සිටිය යුතු ප්‍රශස්‌ත ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යා මට්‌ටම ඔරොත්තු නොදෙන මට්‌ටමකට පත්වී ඇත. විශේෂයෙන් තිබෙන (aඩ්සක්‌ඉකැ) හා අවශ්‍ය (රුqමසරුd) යටිතල පහසුකම්, මූලික හා උසස්‌ මට්‌ටමේ ඉගෙනුම් ඉඩකඩ සැපයීම කඩිනම්ව නොකෙරෙන තත්ත්වයක මෙම ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යාව ඉක්‌මවා යැම හරහා වඩාත් යහපත් ඉගෙනුම් පරිසරයක්‌ තිබේ ද යන්න විමසා බැලිය යුත්තකි. අනෙක්‌ අතට 1C වර්ගයේ පාසල්වල වුව ද මුළු ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යාවන්ගේ වෙනස්‌වීම් සුළු පරතරයකින් සිදුවී ඇත. 2 හා 3 වර්ගයේ පාසල්වල මුළු ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යාව දැඩි ලෙස අඩුවන ප්‍රවණතාවකට ගොදුරු වී ඇත. මෙම තත්ත්වය අනුව බලන කල පාසල් වර්ග අතර ශිෂ්‍ය ජනගහන සංයුතියේ දැඩි විෂමතාවකට ලක්‌ වී ඇත.
මේ අනුව පාසලක සිටිය යුතු ප්‍රශස්‌ත ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යාව කුමක්‌ ද? එක්‌ පංතියක සිටිය යුතු ප්‍රශස්‌ත ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යාව කුමක්‌ ද? සමාන්තර පංතියක සිටිය යුතු ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යාව කුමක්‌ද? සමාන්තර පංති කීයක්‌ උපරිමව තිබිය හැකිද? යන ප්‍රතිපත්තිමය ප්‍රශ්න ගණනාවක්‌ මතුවන අතර ඒවාට විසඳුම් සෙවීමට බලධාරීන්ගේ ප්‍රතිපත්තිමය අවධානය යොමු විය යුතුය. තත්ත්වය එසේ වුව ද, රජයේ මුළු පාසල්වල සිටින සමස්‌ත ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යාව ගත්කල, එම සංඛ්‍යාවන් දැඩි ලෙස වෙනස්‌වීමකට ලක්‌ වී නොමැත. මේ අනුව ඇතැමුන් තර්ක කරනු ලබන පරිදි රජයේ පාසල්වල සිසුන් අතිශීඝ්‍රව පෞද්ගලික හා ජාත්‍යන්තර පාසල්වලට ඇතුළත් වීමේ ප්‍රවණතාවක්‌ ඇතැයි යන තර්කය එතරම්ම වලංගු නොවේ. සමස්‌තයක්‌ වශයෙන් රටේ පවත්නා ජනගහණ වර්ධන වේගය සලකා බලන කල, එතරම් සැලකිය යුතු මට්‌ටමක ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යාවක්‌ මෙම පෞද්ගලික හා ජාත්‍යන්තර පාසල්වලට ඇතුළත් වේ ද යන්න තවදුරටත් අධ්‍යයනය කළ යුත්තකි. නමුත් මෙම පාසල්වලට තරමක සිසුන් සංඛ්‍යාවක්‌ ඇතුළත් වුවද, එම තත්ත්වය රජයේ පාසල් පද්ධතියේ දරුණු කඩා වැඩීමකට හේතු නොවේ. නමුත් ප්‍රශ්නය වී ඇත්තේ පාසල් අතර ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යාවන් විසිරීමේ දැඩි ව්‍යාකූලත්වයත්, අසමතුලිතභාවයත් හරහා ඇතිවන ප්‍රශ්නකාරී තත්ත්වයන් ය. මෙම තත්ත්වය හමුවේ වහාම පාසල් පද්ධතිය විචාරවත් කිරීමකට, සිතියම්කරණයකට ලක්‌කිරීම අද යුගයේ අවශ්‍යතාවක්‌ වී ඇත.


වගුව අනුව එක්‌ ශිෂ්‍යයකු හෝ ඇතුළත් වීමට ඉල්ලුqම් නොකළ පාසල් සංඛ්‍යාව 2006 ට සාපේක්‌ෂව 2008 දී හා 2009 දී අඩු වී ඇත. එසේම ශිෂ්‍යයන් 05 ට අඩුවෙන් ඇතුළත් වූ පාසල් සංඛ්‍යාව 1,054 සිට 1,073 දක්‌වා වර්ධනය වී ඇත. එසේම සිසුන් 9 ට අඩුවෙන් ඇතුළත් වූ පාසල් සංඛ්‍යාව 2006 දී 2,160 වූ අතර එය 2008 දී 2,317 ක්‌ වී ඇත. මෙය අධ්‍යාපන ආර්ක විද්‍යාත්මක දෘෂ්ඨියෙන් බලන කල සුවිශේෂී අවධානයක්‌ යොමු කළ යුතු බරපතළ තත්ත්වයකි. මෙසේ එක්‌ ශිෂ්‍යයෙකු හෝ ඇතුළත් නොවන පාසල්වල සම්පත් උපයෝජනය බරපතළ අධ්‍යාපන මූල්‍යමය ආයෝජනය හා සම්බන්ධ අභියෝගාත්මක කරුණක්‌ වේ. එබැවින් මෙම පාසල් හඳුනාගෙන, එම පාසල්වල සුවිශේෂී තත්ත්වයන් සම්බන්ධයෙන් විමසා බලා අවශ්‍ය සංවර්ධනාත්මක වැඩසටහන් ක්‍රියාත්මක කිරීම ජාතික අවශ්‍යතාවක්‌ වී ඇත.

මෙම තත්ත්වයන් නිර්මාණය වීමට මුලින් සාකච්ඡා කළ ආකල්පමය සංසිද්ධීන් ද, නාගරීකරණය, ග්‍රාමීය/ප්‍රාදේශීය ආර්ථික සංවර්ධනය, යටිතල පහසුකම් දියුණු වීම, ප්‍රවාහන ජාලයේ සංවර්ධනාත්මක ප්‍රවණතාවන් යනාදී සාධකයන් බලපා ඇත. පොදුවේ වැඩිදෙනෙකු කල්පනා කරනුයේ ගුණාත්මක අධ්‍යාපන සංවර්ධනය යනු ගොඩනැඟිලි හා භෞතික පහසුකම්වලින් පරිපූර්ණ වීමය. එසේම බාහිර පාසල් පරිසරයේ අලංකාරය ගුණාත්මක සංවර්ධනය ලෙස ඇතැම්හු විශ්වාස කරති. නමුත් එය යථාර්ථය නොවේ. සමාජයේ කෘත්‍රිම තරගකාරිත්වය, අනුකරණය වැනි කරුණු නිසා තම නිවස ආසන්න පාසල වෙනුවට නගරයේ පාසල්වලට සිසුන් ඇතුළත් කිරීමට වෙර දරයි. එසේම ග්‍රාමීය/ප්‍රාදේශීය ආර්ථිකයේ වෙනස්‌වීම් ද ප්‍රවාහන පහසුකම් දියුණු වීම යන කාරණා ද නගරයේ පාසල්වලට ඇති ඉල්ලුම ඉහළ යැමට Rජුව බලපාන ප්‍රබල හේතු සාධකයන් වේ.

ජාතික පාසල් හා පළාත් පාසල් අතර අධ්‍යාපන සම්පත් බෙදාහැරීම සම්බන්ධයෙන් දැඩි විෂමතාවන් දැකිය හැකිය. ඒක ශිෂ්‍ය හා පාසල් වශයෙන් පිරිවැය සම්බන්ධයෙන් ජාතික පාසල් හා පළාත් පාසල් අතර ඇත්තේ ඇදහිය නොහැකි තරමේ විෂමතාවකි. එසේම මෙම පාසල් සඳහා වාර්ෂිකව ලැබෙන රාජ්‍ය ආයෝජනය සම්බන්ධයෙන් ද දැඩි විෂමතාවක්‌ පෙන්නුම් කරයි. මීට අමතරව මෙම ජනප්‍රිය යෑයි ලේබල් සහිත පාසල් අතිරේක වශයෙන් විවිධ මූලාශ්‍රයන් හරහා ආදායම් උපයා ගැනීම තුළින් පාසල් ප්‍රතිරූපයක්‌ ගොඩනඟා ගෙන ඇත. ආර්ථිකමය හා සමාජයීය වශයෙන් ශක්‌තිමත් පාසල් ප්‍රජාවක්‌ සහිත මෙම පාසල් අධ්‍යයන කාර්යයන්ට වඩා විෂය බාහිර කටයුතු හරහා සමාජයේ ඉහළින් සිටීමට හැකියාව ලබාගෙන ඇත. එසේම රටේ අති දක්‌ෂ සිසුන් මෙම පාසල්වලට ඇතුළත් වීම හරහා ඔවුන් අධ්‍යයන වශයෙන් රජයේ විභාගවලින් ඉහළ අත්පත් කරගැනීම් ලබාගෙන ඇත. "පාසල්", පිළිබඳ සාකච්ඡා කරන විට අත්‍යවශ්‍ය සත්‍ය යෙදවුමක්‌ වනුයේ ගුරුවරුන් ය.

ඉහත සාකච්ඡා කළ පරිදි පාසල් සංඛ්‍යාවේ වෙනස්‌වීම්, ශිෂ්‍ය සංඛ්‍යාවේ වෙනස්‌වීම් සිදුවන බැව් පෙන්වා දුනි. එසේ වුවද සමස්‌ත ගුරු සංඛ්‍යාවේ වෙනස්‌වීම් ඒ අයුරින්ම සිදුවී ඇද්ද යන්න විමසා බැලිය යුතුය.

වාර්ෂිකව රජයේ පාසල්වල ගුරු සංඛ්‍යාවක්‌ වර්ධනය වී ඇත. නමුත් සමස්‌තයක්‌ වශයෙන් ගත්කල ගුරු සංඛ්‍යාව අනුමත සංඛ්‍යාවට වඩා වැඩිපුර සිටින නමුදු ඇතැම් විෂයයන්ට මෙන්ම මාධ්‍ය වශයෙන් ද අත්‍යවශ්‍ය ගුරුවරුන් පවා නොමැති බැව් ප්‍රසිද්ධ කරුණකි. මෙය එක්‌තරා අන්දමකට මානව සම්පත් උපයෝජනයට බලපාන ප්‍රශ්නයකි. එසේම අවිධිමත් ගුරු ස්‌ථාපනය පැහැදිලිව අවාසි සහගත ප්‍රදේශවල සිසු දරුවන්ට ඔවුන්ගේ ඉගෙනුම් ක්‍රියාවලියට Rණාත්මකව බලපෑම් කරනු ලබයි. සමස්‌තයක්‌ වශයෙන් ගත්කල, රටේ අවශ්‍ය ප්‍රමාණය ද ඉක්‌මවා ගුරුවරුන් සිටින අතර, එක්‌ ගුරුවරයකු පමණක්‌ සිටින පාසල් සංඛ්‍යාව ද, ගුරුවරු දෙදෙනෙකු පමණක්‌ සිටින පාසල් සංඛ්‍යාව ද සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයකි. මෙහි අනෙක්‌ පැත්ත වනුයේ මෙම පාසල්වල සිටින සිසුන් සංඛ්‍යාව ද ඉතා සීමාසහිත වීමයි. එම නිසා මෙම පාසල්වල ඇති සුවිශේෂී තත්ත්වයන් වෙන් වෙන්ව අධ්‍යයනය කොට යමිකිසි ප්‍රායෝගික වැඩපිළිවෙළක්‌ ක්‍රියාත්මක කළයුතු ය. මෙවන් පාසල්වල සාර්ථක ඉගෙනුම් හා ඉගැන්වීම් ක්‍රියාවලියක්‌ පවතින්නේ ද යන්න ගැඹුරින් විමසා බැලිය යුතුය. නමුත් යම්කිසි සුවිශේෂී සමාජ, ආර්ථික, භූගෝලීය, සංස්‌කෘතික තත්ත්වයන් හමුවේ ඇතැම් විට එක්‌ ශිෂ්‍යයකු වෙනුවෙන් හෝ පාසලක්‌ පවත්වා ගෙන යා යුතුයි. එය ළමුන්ගේ ඉගෙනීමට ඇති අයිතිවාසිකම් තහවුරු කිරීමකි.
 

ජයන්ත බාලසූරිය, දිවයින 
http://www.divaina.com/2011/04/23/feature02.html
 

0 comments:

Post a Comment

කියන්න, බනින්න, ඔබේ අදහස්